Zweethutten
Noord-Amerikaanse, Indiaanse (Inipi) en Keltische traditie
De zweethutceremonie is een ritueel dat ondermeer afstamt uit oude culturen zoals die van de Kelten, onze Europese voorouders, en de Indianen uit Noord-Amerika. In feite is het een reiniging door middel van zweten, vasten, bidden,... : een oeroud gegeven dat in vele tradities overal ter wereld gekend is. Mogelijk is dit een van de oudste menselijke rituelen die gekend zijn op aarde. Sommigen zeggen dat dit ritueel reeds dateert van 50.000 jaar geleden.
​
Met De cirkel vzw hebben we zelf maandelijks met de Noord-Amerikaanse en Indiaanse, in hoofdzaak Lakota-traditie gewerkt, en dit gedurende een viertal jaren tussen 2001 en 2005, en voor zo'n zestigtal zweethutceremonies. De Indianen noemden dit ritueel 'Inipi' ofwel 'hut van het stenenvolk'.
Vanaf eind 2005 is de Keltische traditie ook op ons pad gekomen via ondermeer een Duitse sjamaan. We zijn ons hiermee geleidelijkaan gaan verbinden. Deze manier van werken is meer geënt op het Europese vasteland en de gebruiken en rituelen van onze directe voorouders. Deze trachten we nu opnieuw te her-in-leven met onze hedendaagse kennis en middelen.
In deze ceremonie is het de bedoeling om met zoveel mogelijk respect voor de natuur om ons heen en onsZelf, te handelen en te zijn.
Het omgaan met en het beleven van de vier elementen staat in dit gehele gebeuren centraal: dit wil zeggen dat we met de vier windrichtingen en de vier seizoenen werken. Zo er zijn bijvoorbeeld vier ronden in de zweethutceremonie.
Symbolisch gezien staat de hut voor de baarmoeder, waarin we herboren worden tijdens het ritueel. Het vuur dat buiten brandt -met de stenen, het mannelijk zaad- staat voor de zon, de vader, de Geest die alles bezielt. Vader en moeder staan in verbinding via het vuurpad, het pad tussen de hut en de vuurplaats en bedrijven de liefde van zodra het vuur wordt aangestoken. Via de hete stenen die uit het vuur worden gehaald, met een riek of spade, en in het putje in de hut worden gelegd, worden de aanwezigen bevrucht via het vuur, via God en de Heilige Geest die in de stenen zit.
Bij de Kelten waren er vroeger aan een hut twee openingen of deuren, op de Noord-Zuid-as, bij de Noord-Amerikaanse Indianen eentje, meestal in het Oosten. In het Zuiden gaan we binnen via de 'eileider', in het Noorden worden we herboren via de 'vaginale opening'. Ondertussen zijn we bevrucht geweest door de hete stenen, of het zaad van vader zon, die met een riek vanuit het vuur, door de vuurman of -vrouw, zijn binnengebracht. We hebben een nieuwe, herboren start in ons leven gemaakt.
O mitakuye oyasin ('aan al mijn verwanten' in het Noord-Amerikaans-Indiaans).
Ho!
Amen!
​
.jpg)
Praktisch
Er zijn maximum 15 plaatsen per sessie beschikbaar.
Het is dus noodzakelijk om vooraf te reserveren via +32 484 41 80 21 of via het contactformulier.
De hut staat op een plek waar dat toegelaten is, dat kan zijn bij vrienden, kennissen,...
Bij aanmelding wordt het exacte adres gegeven.
​
Deelname in de kosten: € 5,00 of gratis.
Op het einde van de sessie delen we samen ons zelf meegebracht voedsel (vegetarisch of vegan), een 'potluck'.
Verdere info krijg je bij de aanmelding.
Gezins-, kinder- en jongerenhutten kunnen ook, op aanvraag.
​
Zweethut in Heverlee
Je ziet hier de zweethut in opbouw. Dan leggen we de dekens er op. De vuurman houdt het vuur gaande. Nadien delen we samen het eten.
Hoe gaat dit alles nu in zijn werk?
​
We komen samen in een cirkel en verbinden ons met elkaar, de plek waar de zweethut staat en de natuur waar we mogen zijn, met toestemming en onder toeziend oog van de eigenaar, de behoeder van de locatie.
We verbinden ons met het hout, de stenen, de wilgentakken waaruit de hut is opgebouwd, het vuur waar we ons aan warmen, de lucht die we inademen, het water dat we drinken en waar we ons achteraf mee reinigen en de aarde die ons koelte en ondersteuning biedt.
Vervolgens bouwen we samen de plek op en maken we ze proper: de vuurput, die elke sessie opnieuw gereinigd wordt, en het vuuraltaar, daartoe verzamelen we hout en leggen we het klaar. Daarna reinigen we de hut en het vuurpad, de weg tussen de hut en de vuurplek. Als alles in gereedheid is gebracht, beginnen we aan de stenenceremonie.
We leggen om beurt een steen neer op de nog onaangestoken vuurplek, meestal een palet met daaronder brandbaar en droog materiaal, en we geven deze stenen, elk individueel, een gebed mee.
We 'dekken' de stenen af met blokken hout waarna we het vuur aansteken. Dan is er tijd om even te rusten en te genieten van de stilte of van de natuurinstrumentenmuziek, de natuur,...
Het vuur blijft gedurende zo'n anderhalf branden om de stenen te verwarmen.
Ook dekken we ondertussen de hut, een grote wilgentenen-geraamte 'iglo', af met een drietal lagen wollen dekens zodat het aardedonker is in deze 'baar-moeder'.
We kleden ons uit, eventueel in het nabij gelegen huisje, en stappen rechtsom, met de zon mee, de hut in. Wie dat wenst, houdt zijn onderkledij aan, dit is zeker aan te raden wanneer er kinderen bij zijn, of mensen die gevoelig zijn aan teveel naakt. Zelf draag ik de laatste jaren ondergoed en een t-shirt bij het begeleiden van het ritueel. Het al dan niet naakt in de hut gaan, kan besproken worden met de groep die op dat moment deelneemt.
Eenmaal in de hut gezeten, worden de stenen met een riek door de vuurman of -vrouw binnengebracht, waarna de eigenlijke zweethutceremonie kan beginnen.
Elke ronde wordt (meestal) gewijd aan een windrichting en duurt ongeveer een kwartier. Tussen twee rondes gaat de deur van de hut even open om ze te verluchten en af te koelen.
De zweethutleider delegeert en vult elke ronde in naar eigen believen. Meestal wordt er gezongen, gebeden, gesproken,... Elke ronde opnieuw worden er weer nieuwe hete stenen binnengebracht door de vuurman of -vrouw. De zweethutleider bepaalt het aantal stenen per ronde.
Iedereen heeft op elk moment van dit ceremonieel deel het recht om uit de hut te gaan, wanneer het bijvoorbeeld te zwaar wordt. Dit wordt eerst even gemeld aan de leider.
Na vier rondes komen we de hut uit en kunnen we ons afspoelen met het water dat buiten in een bad of een douche klaarstaat.
Nadat we wat uitgerust zijn, terug op krachten zijn gekomen en iedereen er klaar voor is, eten en delen we samen ons zelf meegebracht voedsel.
Dit is in een notendop wat je kan verwachten.
Bemerking:
Eenmaal per jaar wordt een nieuwe hut gebouwd en wordt de oude ceremonieel verbrand. Wanneer dit het geval is, wordt er op voorhand melding van gemaakt. Je hebt dan de mogelijkheid om enkel de bouw van de hut mee te maken, of om daarna eventueel zelf een hut in je eigen tuin te bouwen.
Zweethut in Korbeek-Lo
In de tuin van 't Collectief. 2020
Praktische tips voor eigen zweethutervaringen thuis, in je buurt
Geschikte, vuurvaste zweethutstenen
Vele soorten stenen zijn geschikt. Lavagesteenten zijn volgens onze ervaringen dikwijls sterke en duurzame stenen, zoals daar zijn:
- Basalt (een stevige zwarte steensoort waar wij dikwijls mee werken; ook in kasseivorm te vinden hier in Vlaanderen).
- Alpino verde (een Alpensteen met een groengrijze kleur; te verkrijgen in vijver-, tuincentra, of te vinden op reis) is redelijk sterk.
​
Puimsteen is niet zo geschikt, met zijn meerdere holtes geven deze stenen sneller hun warmte af waardoor ze snel afkoelen.
Daarnaast voor democratischer zweethutten:
- rivierstenen (te koop of in bepaalde rivieren te vinden; in de Ardennen,...)
- zandstenen (witte zandsteen en ijzerzandsteen: rossig van kleur)
​
Er zijn nog andere gesteenten en keien waarvan ik niet dadelijk de naam ken, die je kan benutten.
Ter info: sommige stenen ontploffen in het vuur. Welke soorten dit zijn, kan ik niet met zekerheid zeggen. Dikwijls zijn dit bepaalde kasseisoorten (met witte, kristalachtige aders of knopen in). Ook sommige rivierkeien zijn bij ons in het verleden reeds gesprongen in het vuur.
Wijzelf werken meestal met basalt en/of witte zandstenen. Deze vind ik qua duurzaamheid en hittebestendigheid stabiel, sterk en solide. Je kan uiteraard sommige steensoorten uitproberen. Ik weet vanuit mijn ervaring met een honderdtal zweethutten dat vele steensoorten warmte- en hittebestendig zijn en hun kracht bewezen hebben in zweethutvuren. Ik ken momenteel nog niet alle namen van deze steensoorten.
De wilgenconstructie
Ben je op zoek wilgentakken of takken van de hazelaar? Wie zoekt, die vindt!
Er staan vele wilgen in zowat alle streken van Vlaanderen. Met een vriendelijk woord aan een boer, stadsdienst of tuineigenaar gericht, geraak je vaak een eind op weg in het verkrijgen van het wilgensnoeisel.
Het is aangewezen om in het voorjaar of in het najaar te snoeien, omdat de bomen-sapstroom dan respectievelijk net begint of stopt, en daardoor zal de plant veerkrachtiger zijn na de snoei.
​
Enkele tips:
Snoei liefdevol, spaarzaam, met dank voor de bomen, de eigenaar en de natuur, en liefst slechts enkele takken per boom.
Wij bouwen een hut meestal met een vijftiental grote takken, met een lengte van 3 à 4 meter, waarvan je er twaalf nodig hebt voor de grote structuur, en een vijf- à tiental kleinere takken voor de drie horizontale ringen.
Ook hazelaar kan geschikt zijn om mee te bouwen.
Je kan de verbindingen ook met de bast van de wilg knopen als je geen touw bij hebt.